Net de laatste plenaire zitting voor het zomerreces gehad en dus onderweg naar ons tennistornooi om mijn vakantie in te zetten. 
Een tennistornooi dat al sinds zaterdag bezig is en waar veel volk op afkomt. En dus ook mensen die me feliciteren met mijn zitje in het parlement. Dikwijls wordt er in één ruk achteraan gegooid : nu kan Dirk dus wel stoppen met werken, want jij verdient ‘tonnen’ geld? of Vanaf nu kan je rustig achterover leunen in de groene stoeltjes van het parlement om ‘Candy Crush’ te spelen? Telkens met een lach en een zwans natuurlijk, maar aangezien ik feedback steeds ter harte neem, tijd dus om de balans van 6 weken parlementair werk op te maken. 

De eerste twee weken na de verkiezingen werd mijn agenda vooral gevuld door evaluatiemomenten, kennismakingsafspraken en praktische richtlijnen.
Op 7 juni staat er dan een eerste gemeenschappelijke fractiedag op het programma. Dat wil zeggen dat we in Brussel ontvangen werden, samen met onze Vlaamse collega’s door Liesbeth en haar team. In een eerste sessie krijgen we uitleg over de praktische gang van zaken in onze organisatie; studiedienst, fractiemedewerkers, HR-leden worden aan ons voorgesteld. Voor mij is dit minder nieuw, aangezien ik al vijf jaar in het Partijbestuur zetel. Daarna een sessie rond onze ‘talenten’, deze manier van werken zorgt ervoor dat er ook binnen onze organisatie aandacht is voor ‘werkbaar werk’, bijvoorbeeld in relatie met je parlementair medewerker. Ik hou ervan dat ‘we practice what we preach’, dus helemaal mee in dat verhaal. In de namiddag verdelen we in een constructief gesprek de bevoegdheden. Nog niet alle punten en komma’s worden doorgesproken, maar ik weet wel dat ik de komende jaren mijn tanden in overheidsdiensten als NMBS, Proximus en Bpost mag zetten, aangevuld met een grote brok verkeersveiligheid. 

Het weekend gebruik ik om met een paar lokale groepen uit andere regio’s kennis te maken. Tijdens de week die volgt ga ik naar een goed gevuld partijbestuur, lees ik de oude (ze liep immers in 2012 af) beheersovereenkomst van NMBS door, onderzoek ik websites als die van ‘trein-tram-bus’ en tussendoor neem ik nog een paar praktische zaken door samen met Bart voor het Groen Kempen Feest. Thomas en ik starten ook de procedure voor de verkiezingen van een nieuw regio-duo ( die in september zullen plaatsvinden). Nog net op tijd denk ik eraan dat een klein woordje van de voorzitter verwacht zal worden, en zet ik een ‘speechke’ op papier.
Tijdens het weekend is het wat rustiger en heb ik tijd om tijdens een KVT- ontmoeting een tennismatch te spelen. Het doet deugd om eens gewoon tegen een bal te kunnen meppen en aan niets anders te denken. Maar de week kondigt zich opnieuw aan als behoorlijk druk. Zo is er de politieraad, de consulatieronde van de NMBS voor provincie Antwerpen, de ontbijtvergadering met streekplatform Kempen en ook mijn eedaflegging. (Maar daarover hebben jullie reeds alles kunnen lezen in een vorige blog.)

Het jaarlijks shopweekend met acht vriendinnen is dan ook welgekomen. Meteen nadien beginnen we aan de laatste week van juni. De voorbije jaren betekende dit rapporten schrijven, leerlingendossiers in orde maken, klassen opruimen, proclamatie bijwonen en tot slot een eindejaarsetentje om de zomervakantie goed in te zetten. Dit jaar betekent het partijbestuur, fractie Ecolo-Groen, vergadering met Groen Ravels om gemeenteraad voor te bereiden en opzoekwerk rond zone 30, flixbussen, venstertijden voor vrachtwagens … Alleen het eindejaarsetentje laat ik niet aan me voorbijgaan. Het moment waarop ik door de schoolpoort loop, bekruipt me dan toch een beetje een triestig gevoel. Deze mensen zijn 19 jaar mijn collega’s geweest. We deelden lief en leed en sommigen werden ook echte vrienden. Als de laatste weken me echter iets geleerd hebben, dan is het dat ik minder tijd zal hebben dan vroeger om met hen af te spreken. De koffieklets tijdens de pauzes, de vakvergaderingen en extra-scholaire projectdagen zullen voor vijf jaar verleden tijd zijn. En dat doet toch wat met een mens. De laatste knuffels zijn dan ook net iets inniger dan normaal. Maar ik neem mezelf voor om regelmatig terug te keren ( hopelijk kan ik me aan de belofte houden). 

En dus in plaats van op 1 juli een dag in te plannen met de kinderen, neem ik de trein richting Brussel voor het partijbestuur. De week trekt zich op gang en opnieuw heb ik verschillende nieuwe afspraken. Sollicitatiegesprekken met eventuele medewerkers, gemeenteraad in Ravels, opnieuw een plenaire zitting, seminarie rond Noord-Zuidverbinding ( van de trein ) in Brussel en tussendoor mails beantwoorden, les krijgen over de werking van het parlement, de kranten doornemen ( ja, ook de Franse exemplaren 😉 ) en brainstormen over dossiers die ik in de toekomst wil uitwerken. 

Zaterdag trakteert vokke op een uitje naar Nijmegen omdat hij 65 jaar werd op Independence day. Familietijd die ik wel besteed, want zulke momenten worden schaarser en moet ik dus volop koesteren. Op dinsdag staat een gemeenschappelijke fractie met Ecolo in Oostende gepland. Om ervoor te zorgen dat we goed uitgerust aan die dag kunnen starten, beslissen we met enkelen om de dag voordien al af te zakken naar de kust. We worden hartelijk ontvangen door Wouter aan zijn strandcabine en naast heel wat gezellige gesprekken die het team alleen maar hechter maken, leer ik opnieuw veel bij over het parlementair werk door de verhalen van Stefaan, Wouter en Kristof, de oudgedienden in ons team. Met iets minder uurtjes slaap dan vooraf verwacht, starten we aan de teambuilding met Ecolo. We overlopen do’s en dont’s voor parlementairen, reeds ingediende wetsvoorstellen en resoluties van Ecolo-Groen tijdens de voorbije legislatuur, we brainstormen over nieuwe initiatieven en sluiten de dag af met een boottrip langs de Oostendse kust. (Ik heb geen zeebenen, dus het zal je niet verbazen dat dat mijn minst favoriete gedeelte van de dag was.) Een dag later hebben we opnieuw plenaire zitting en worden ook de commissies goedgekeurd. Dat betekent dat die verder geïnstalleerd kunnen worden en dat we ook daar werk van kunnen maken. 

En dus de voorbije vier dagen volgde ik voor de eerste keer een commissie, kreeg ik mijn kantoor toegewezen, stelde ik mijn eerste twee schriftelijke vragen aan minister François Bellot, startte ik een discussie rond verkeersveiligheid en sloot ik af met de laatste plenaire zitting van het werkjaar. 
Drie weken later dan vorig jaar start mijn vakantie. En als ik de balans opmaak, dan vind ik dat ik die verdiend heb. Ik ga er dus dubbel en dik van genieten, zodat ik op 16 augustus terug met veel energie aan de slag kan, want ik zal ze nodig hebben, die energie. 

Tot dan. 

Kim