Op 26 mei kreeg ik het vertrouwen van de kiezers om aan te treden als volksvertegenwoordiger in het Federaal Parlement – of kortweg de Kamer. "Van de klas naar de Kamer" kopte een artikel een aantal weken daarvoor nog, wist ik veel dat het enige tijd later werkelijkheid zou worden. 

De dagen na zondag 26 mei werd ik langs alle kanten gefeliciteerd en natuurlijk doet dat deugd. Maar het brengt ook iets anders met zich mee; het besef dat zo veel mensen op jou vertrouwen om het anders en beter te doen. En dat maakt je nederig; dat doet je nadenken over de grote verantwoordelijkheid die op je schouders rust. Het zorgde er die eerste dagen – maar vooral nachten - voor dat ik soms wakker schrok en in mijn arm moest knijpen om te beseffen dat het geen droom maar werkelijkheid was. 
Na die eerste paar dagen, waarin iedereen ook wel iets te vertellen heeft over de uitslag van deze of gene partij, keert de rust stilletjes terug. Je krijgt eindelijk de tijd om met mensen contact op te nemen die het net niet haalden, mensen die ook het beste van zichzelf gaven tijdens de campagne. Dus je neemt de tijd om hen even op te bellen of te berichten. Want ja, ook politici zijn maar mensen. Je krijgt tijd om na te denken hoe je de vele vrijwilligers die zich onder andere voor jouw campagne inzetten zal bedanken. En je beseft dat niets ooit goed genoeg zal zijn; behalve je uiterste best doen als volksvertegenwoordiger. 

En dan komen de praktische zaken… Kristof, Wouter, Stefan en Evita nemen ons, nieuwelingen, mee op sleeptouw. We krijgen een rondleiding in het Federaal Parlement met zijn oneindige gangen en trappen, prachtige zalen en ruimtes, oude beelden en schilderijen. Ze vertellen je waar je kantoor kan komen en dat je best de briefwisseling in het parlement laat aankomen – omdat anders je thuisbrievenbus te klein zal zijn op sommige dagen. Ze tonen je het halfrond en je staat vol bewondering rond te kijken in dat hart van onze democratie. Ze laten je kennismaken met een aantal personeelsleden en vertellen je waar de koffiekamer is. Ze vertellen je dat wanneer de bel gaat, je in het halfrond verwacht wordt voor een stemming (dus ja, die parallellen met school zijn er gewoon 😉) En je beseft eens te meer dat het voor echt is!

Ook een ontmoeting met de fractieleden van Ecolo staat op de planning. En laat me daar nu helemaal in een ‘stresske’ schieten – als er één vak is waar ik in het verleden niet altijd even goed in was, dan was het Frans. Misschien kan ik gewoon voorstellen om de vergaderingen in het Engels te doen? Georges en Kristof zorgen er echter voor dat het ijs meteen gebroken wordt door ons op de bühne in het halfrond te laten plaatsnemen en ons onszelf daar te laten voor stellen. Een aantal dilemma’s worden ons voorgelegd (Obama of Sanders, Atomium of Manneke Pis, de Ardennen of de Vlaamse Kust) en onderweg naar het gezamenlijk diner, besef ik dat we meer delen dan we denken. Wel ben ik stiekem jaloers op die mensen die perfect tweetalig zijn en eenmaal thuis schrijf ik me dadelijk in voor een intensieve cursus Frans. 

Fractieleiders zijn gekozen, thema’s geraken verdeeld, fotosessies gepland … nu nog twee nachtjes slapen en dan is het 20 juni, de dag van mijn eedaflegging. Dan is het voor echt! 

Ik zal nog veel moeten leren en waarschijnlijk met vallen en opstaan mijn mandaat invullen, maar met hart en ziel zal ik gaan voor menselijker, eerlijker en gezonder, want dat zijn jullie waard!

Kim