Het kerstreces heeft me deugd gedaan. Ik heb ervoor gekozen om twee weken al het politieke werk even achter me te laten en al mijn tijd door te brengen met familie en vrienden. Het was nodig; nodig om mijn batterijen op te laden. Want draai of keer het hoe je wilt, niets of niemand had mij kunnen voorbereiden op het leven als volksvertegenwoordiger.

Mensen vragen mij regelmatig: En hoe bevalt het in het parlement? Men verwacht dan vooral een korte ‘fantastisch’ of nog een kortere ‘goed’. Maar, eerlijk, mijn antwoord is genuanceerder.

Ik stapte in de politiek omdat ik rondom mij dingen zag waar ik het niet mee eens was. Een onderwijssysteem dat te weinig inzet op de talenten van alle leerlingen, ongelijke behandeling van mensen - omwille van afkomst, religie of thuissituatie, te weinig aandacht voor een klimaat dat ontegensprekelijk aan het veranderen is. Ik zag een politieke elite die, naar mijn mening, te weinig luistert naar wat Lieve, Mourad, Alex, Britt, Walter en Fatma echt nodig hebben. Een grof taalgebruik op Twitter en Facebook, net iets wat ik mijn eigen zonen keer op keer verbied. Je mag en moet van mening kunnen verschillen, maar dan op een respectvolle manier. Dan kan je blijven roepen dat het anders moet of je kan de koe bij de horens vatten en ook echt iets doen. En dus zette ik de stap naar een voor mij totaal onbekende wereld, maar wel de plaats waar ik een verschil zou kunnen maken.

Veel mensen hebben het gevoel dat we blijven stilstaan. Ik zit er middenin, in die Wetstraat, en ook ik moet bekennen dat ik zou willen dat het sneller vooruitgaat. Dat het strategische deel van de politiek, dat er onmiskenbaar bij hoort, minder aan mij besteed is. Meer nog het is ongelofelijk zuur om zeven maanden na de verkiezingen vast te moeten stellen dat er partijen zijn die niet mee willen werken aan de oplossing.

En dat terwijl ik in het parlement verschillende parlementsleden – over partijgrenzen heen – zie die dingen doen en zo het beste van zichzelf willen geven. Ook aan mij is het niet besteed om aan de kant te blijven staan en dus werk ik traag, maar gestaag verder. Want ik geloof er oprecht in dat net dat is wat politiek moet doen. Invoeren van nultolerantie in het verkeer kan zoveel betekenen voor verscheurde gezinnen. Meer internationale treinen zullen een gamechanger zijn in het klimaatverhaal. Medewerkers van Proximus bedanken ons omdat we voor hen opkomen. Elke dag opnieuw het beste van onszelf geven, dat is wat we de kiezer beloofden.

En dus, als men mij vraagt: hoe bevalt het in het parlement? Nee, dan is het antwoord niet een korte ‘fantastisch’ of nog een kortere ‘goed’.

Kim Buyst