Traject Turnhout/Brussel-Centraal... tijd om wat belevingen te noteren!

Donderdagmorgen, traject Turnhout- Brussel-Centraal, vertrek 8.04 – aankomst voorzien om 9.22
Mensen vragen me wel eens of ik het niet erg vind dat ik nu meerdere keren per week naar Brussel moet treinen. Het is natuurlijk anders – Sint-Victor in Turnhout betekende elke morgen 8 km met de fiets langs de vaart, Brussel betekent die 8 km en daarbij een treinrit van een uur en een kwartier. Maar ik maak van de nood een deugd en probeer wat bij te werken op de trein, of zoals nu een aantal gedachten neer te pennen. 
Twee weken geleden zat ik op exact dezelfde trein, onderweg naar mijn eedaflegging. Best zenuwachtig, niet goed wetend wat te verwachten, mijn kleding voor een zoveelste keer checkend … We werden rond half tien in het federaal parlement verwacht voor een kort overleg met Groen en een eerste fractievergadering met onze collega’s van Ecolo. Ik hoopte dat ik mijn weg nog zou vinden in het parlement - de voorbije twee keren werden we opgewacht door Gregory, maar vandaag zou ik zelf mijn weg naar de kantoren van Groen moeten vinden. 

Leuvense Weg 21 – de deur zwaait vanzelf open en twee vriendelijke bodes heten me welkom en wijzen me de weg naar ‘onze gang’. Eens daar, merk ik dat we het allemaal best spannend vinden; het lijkt wel of het is voor iedereen een ‘eerste schooldag’. Samen met Kristof, Evita, Tine, Wouter, Barbara, Dieter, Jessika en Stefan overlopen we voor een laatste keer de thema-verdeling en ja, ik prijs me gelukkig met mijn nieuwe collega’s. We vormen een echt team en ik heb het gevoel dat iedereen zich reeds danig op zijn gemak voelt. 

Om tien uur staat er dan een eerste fractievergadering op het programma; je kan het een soort van groepsoverleg met Ecolo noemen. Na twee uur intensief overleg stel ik opnieuw vast dat ik de cursus Frans goed zal kunnen gebruiken. De grote lijnen in een discussie heb ik wel, en nee, ik stemde niet per ongeluk verkeerd, maar het zijn de nuances die ik mis. Maar goed, dat is iets wat ik de komende maanden kan aanpakken. 
Ondertussen zijn we twaalf uur gepasseerd en is Dirk ook in Brussel aangekomen. Hij appt me dat hij voor het parlement staat te wachten. Barbara en ikzelf zijn nog vrij onbekend in Brussel, maar hebben al wel weet van een leuk, budgetvriendelijk Italiaans restaurantje aan de uitgang van het parlement. We beslissen onze echtgenoten die kant op te sturen, en na nog een paar verplichte foto’s, het ophalen van onze tijdelijke toegangsbadges en het invullen van een hele hoop documenten, voegen we ons bij Pascal en Dirk. De heren maakten al kennis en er heerst een prettige, afwachtende sfeer aan tafel. 
Om half twee gaan we terug richting parlement. Voor deze ene keer mogen onze bezoekers mee de koffiekamer in. Ik stel Dirk aan mijn nieuwe collega’s voor en wacht geduldig af tot het twee uur is en we ons naar het halfrond begeven voor de eigenlijke eedaflegging ( In gedachten oefen ik nog een paar keer mijn tekst, want ik vind het belangrijk om de eed in twee talen af te leggen). 

En dan is het eindelijk zover, we betreden het halfrond en er heerst een gezellige bedrijvigheid. We worden opnieuw heel vriendelijk begroet door de bodes ( ik vraag me af of ik hun namen ooit allemaal zal kennen?), we zoeken ons plaatsje uit, we zien de pers in de loges zitten, we nemen de nodige selfies … en dan neemt Patrick De Wael het woord. ‘ De kiezer heeft mij deze plaats toegekend en ik zal dus vanaf hier de vergadering leiden.’ ( Voor diegenen die de politiek iets minder volgen: Elke vergadering heeft een voorzitter nodig om het allemaal in goede banen te leiden. De voorbije legislatuur was dat Siegfried Bracke voor de Kamer. Hij werd echter niet opnieuw verkozen, dus moest er een interim-voorzitter komen. Volgens het reglement van de Kamer zou dat voorlopig Patrick zijn. Hij zou geflankeerd worden door de twee jonkies van het parlement, Dries Van Langenhoven en Melissa Hanus. Rond Van Langenhoven ontstond discussie nadat hij in verdenking gesteld werd). Maar goed Patrick is dus de gespreksleider, hij doet dat vanop zijn eigen plaats in het halfrond en het moet gezegd, het is een handige oplossing voor wat anders een woelig begin van de eedaflegging zou geweest zijn. Eerst moet de geldigheid van de verkiezingen geverifieerd worden – een heel gedoe, maar het komt erop neer dat enkele parlementairen uitgeloot worden en in een aparte commissiezaal, per kieskring, alle documenten moeten nakijken. Gevolg: de zitting wordt geschorst. Dus wij terug naar de koffiekamer. 

Tijd voor een interview en dus Kristof en ikzelf worden gevraagd voor een interview bij RTV. Onderweg naar de journaliste van de regionale TV, komen we voorbij de perskamer. Linda De Win roept Kristof, ze wilt hem enkele vragen stellen en zo ook graag aan een nieuwkomer. Geen probleem, volgens mijn fractieleider, Kim kan een paar vragen beantwoorden. En in een mum van tijd, sta ik naast Linda, een gedreven journaliste uit de Wetstraat en geef mijn eerste interview op nationale televisie. Nog een beetje overdonderd volgt ook nog een interview met RTV en dan gaat de bel …
Iedereen terug naar zijn plaats in het halfrond en de eedaflegging kan van start gaan. Iedereen legt de eed af, sommigen enkel in het Nederlands, anderen in twee talen en een enkeling in de drie landstalen. Applaus weerklinkt, foto’s worden getrokken, sms’en verstuurd … en dan is het voorbij. Ik ben vanaf nu officieel ‘mevrouw de volksvertegenwoordiger’. Onwerkelijk …

We sluiten de dag af met een gezellig dinertje met onze Groen-ploeg. En rond tien uur nemen Dirk en ik samen de trein terug naar Turnhout. Ik probeer wat te slapen, maar het lukt me niet. Er spookt van alles door mijn hoofd; maar één ding weet ik zeker, de komende weken zullen druk, interessant en zeker boeiend worden. Wat een mooi begin van een nieuwe episode in mijn leven.